Vrijdag 15 juni; Hamdorf -> Dannewerk -> Haithabu -> Schleswig; 137/63 km; droog, 25 gr, prachtig fietsweer; DJH Schleswig.
Alleen fietsen betekent geenszins dat je dan ook alleen bént. Zo zat ik woensdag de hele avond op een terrasje in Glückstadt te kletsen met Uta, een andere fietser, en had ik vanochtend in het gasthof een boeiend gesprek met vijf stoer getatoeëerde bikers die op hun Harley's onderweg waren naar de Lofoten (N).
Aardige gasten. Toen ik een kilometer of tien van het gasthof verwijderd was, kwam het hele clubbie opeens voorbij op hun ronkende zware machines, de handen groetend omhoog. Je ziet elkaar nooit meer en toch was er even een warm contact. Bijzonder.
Willi kwam ik vanmiddag tegen in het openluchtgedeelte van museum Haithabu. Stoere kop, de grijze baard met twee ijzerdraden in Vikingstijl gefatsoeneerd en in een t-shirt en met tattoos die geen twijfel lieten over zijn identiteit als biker.
Hij liep slecht, dat was in tegenspraak met zijn stoere uiterlijk. We raakten aan de praat. Hij vertelde dat hij in twee jaar tijd twee zware beroertes had gehad waardoor hij niet meer kon lopen of spreken. Heel zijn leven had hij de kost verdiend als chauffeur bij een pakjesdienst. De laatste 16 jaar had hij op een taxi gezeten. 'Dat werk was mijn leven. Ik kan niets anders.'
De beroertes hadden nietsontziend een eind aan dat alles gemaakt. 'Ik ben 57 en kan niet meer voor mezelf of voor mijn gezin zorgen. Maar ik vertik het om in een rolstoel te gaan zitten.' Moeizaam vertelde hij hoe hij de laatste twee jaar had geleerd weer te lopen en te praten. Nu was hij hier, in dit museum. Een plek waar hij absoluut niet thuis leek te horen. Hij was helemaal uit de buurt van Hamburg gekomen met de trein en de bus. 'Gelukkig mag ik gratis met het OV in mijn situatie,' verduidelijkte hij. Na een poosje stond ik op en nam afscheid. Ook Willi stond op. Het kostte hem duidelijk moeite. 'Kom, ik ga nog even snel die huisjes verderop bekijken,' sprak hij met een flinke dosis zelfspot. Later kwam ik hem bij het museum weer tegen. 'Bedankt voor ons gesprek.' Tsjonge,
wat een moed, wat een biker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten