Kaffe med ministeren

Vandaag is het zondag. Mijn eerste dag op Deense bodem. Dus wat is er toepasselijker dan op de koffie gaan bij de dominee om de taal te oefenen? Ofwel: kaffe med ministren. Ja, ja, jullie krijgen gratis een portie Deens mee! Maar eerst gebeurden er heel andere dingen. Iets met de Reeperbahn en de Watersnoodramp in Zeeland. En fietsversnellingen.

Om tien uur precies en ook nog 's precies op kilometerstand 200 peddelde ik vanochtend Denemarken binnen. Bij de grens staat een soort tent waar auto's onderdoor moeten onder toeziend oog van de douane. Wij fietsers worden niet geacht smokkelwaar van enige omvang mee te slepen en worden genegeerd. Wat zeg ik? We mógen zelfs niet door die tent maar moeten het doen met een hobbelig fietspad opzij.

Enfin, daarna fluks op zoek naar een bank om de nodige kronen te pinnen. Denemarken is weliswaar lid van de EU maar heeft wijselijk vastgehouden aan de eigen valuta. Ik was nog niet aan het pinnen, toen er naast mij een man op de fiets ook kwam pinnen. In no time... eh... på ingen tid hadden wij - in het Deens - een soort van gesprek over hoe leuk fietsen wel niet is. Stoer toch? Dit was de tweede keer dat ik de lessen van Hélène in de praktijk kon brengen. De eerste keer was in Duitsland, in het museum Dannevirkegården, een paar dagen geleden. Toen ik eindelijk in de gaten had dat iedereen daar Deens sprak, heb ik afscheid genomen met de fameuze woorden 'tak og farvel'. Nou, ze hebben het er nóg over!

Vervolgens heb ik uren doorgebracht in kamp Frøslevlejren. In een aantal barakken zijn deeltentoonstellingen ondergebracht, o.a. van de brandweer en de Deense blauwhelmen en Amnesty International. De meneer van Amnesty vertelde enthousiast dat hij Hamburg zo'n prachtige stad vond met als onbetwist hoogtepunt de Reeperbahn (= rosse buurt). Ik moet zeggen dat ik even heel gek stond te kijken, maar ik houd het erop dat ik zijn Deens slecht verstond.

Bij de mannen van de brandweer kreeg ik koffie en het verhaal dat zij hebben meegeholpen in Zeeland na de Watersnoodramp van 1953.
Met de man die kaartjes verkocht over de kamptentoonstelling had ik nog een heel gesprek over de Deense  geschiedenis en - jawel! - fietsversnellingen. Alles in een onnavolgbare mix van Deens, Duits, Engels en Koeterwaals. Maar leuk!

Al peddelend langs 's Heeren wegen kwam ik vandaag heel wat moois tegen. Onbetwist hoogtepunt was de prachtige bedevaartskerk in Kliplev. Deze kerk werd in 1450 gebouwd. Het was de bedoeling dat ze minstens zo groot als de dom van Keulen zou worden, maar toen brak de Reformatie uit. Jutland werd evangelisch-luthers en  dat was het eind van de bedevaarten en daarmee de behoefte aan een grote kerk (het dorpje telt nu 2200 zielen). De kerk werd echter wel afgebouwd en ik heb zelden zoiets moois gezien. Ernaast staat de oudste houten klokkestoel van Denemarken. Deze dateert van 1300. 

Ik ging kijken of de kerk open was en toevallig was er een dienst bezig. Om niet te storen, ben ik weer naar buiten gegaan, maar na een paar minuten kwam iedereen naar buiten. Ik vroeg de dominee of ik even binnen mocht kijken en kreeg prompt een hele rondleiding van hem. In de kerk hangt o.a. een prachtige houten doophemel, een schitterend gesneden preekstoel en een klok-met-een-mannetje-met-hamer dat de tijd aangeeft uit 14 en nog wat.

Daarna nodigde de dominee me uit om mee koffie te gaan drinken met de overige gemeenteleden. Tsja, en een mens moet toch oefenen nietwaar? Kortom, ik mee om de koffie. Er zaten zo'n 20 mensen om de tafel aan wie ik heb geprobeerd uit te leggen wat ik aan het doen was. Ontzettend leuk! En wat was er bij de koffie? Jordbærkage! Nu hadden we de  woorden aardbeien (jordbær) en taart (kage) al gehad tijdens de les, dus ik kon ook zeggen hoe lekker de taart was (det smager godt). Verder hebben we het nog gehad over Nederlandse boeren die emigreren naar Denemarken. Na een uur was de koffie op en moest ik nog 30 km fietsen, maar o, wat was dit leuk! (Hvad var det sjovt!)